Ang sama na naman ng tingin mo. At least ako, nung nakilala at minahal niya 'ko, ganito na 'ko. ;)

Ayon sa theory ng Sadomasochism, man finds PLEASURE in hurting and being hurt. Sa madaling salita, in PAIN. This concept I learned from Paulo Coelho in his book Eleven Minutes (a very powerful book which taught me a lot about the value of love when it comes to sex.) Pain associated with pleasure? What the F, right?! Pero aminin. Bakit bihira lang sa mundo ang mga taong nagsasabing wala na silang mahihiling pa sa mga buhay nila? Bakit laging may kulang? At bakit may mga taong kumakapit sa away bati na relasyon at on-off relationships. Paulit-ulit ng paulit-ulit but they always choose to stay. Dahil daw masarap ang feeling kapag okay na. Mas sweet, mas thoughtful, mas... Oh c'mon. Dahil ang tao, naniniwala (isa na din ako don sa totoo lang), na after sorrow, comes happiness. Yan din ang binebenta ng mga rags-to-riches concept ng mga telenovela diba? Talaga namang papahirapan ng bonggang-bongga ang bida. Kaya masaya tayo sa pagpapakatanga at pagsasabing may kulang pa. Kasi pag nagsimula kang masaya, alam mong may darating para maging malungkot ka pagkatapos, dahil bilog ang buhay at mas maganda kung sisimulan ang balita sa bad news bago ang good news.

Ganyan ang tao. We use pleasure to justify the pain that sometimes, we inflict upon our own selves.

Pero isa rin ang natutunan ko. Pain and loneliness, it can destroy you. It can change you and take away who you are.

That sometimes, happiness comes not AFTER pain but when we CHOOSE to be happy. Pain has its limits too. Mapupuno at mapupuno tayo. At minsan, kailangan nating mapuno.

Sa mga nasabi at sinasabi ko at kung hindi niyo titingnan ang profile ko, masasabi mo bang "in a relationship" ako? At kung alam mo na in a relationship ako, iniisip mo na sigurong hindi ako masaya base sa mga nabasa mo na. Mali. Hindi kami perpekto. Alam namin 'yon. Marami rin sigurong kulang. May mga oras na hindi ako masaya (siguro siya rin), hindi lahat ng bagay sakin alam niya, pero bukod sa saya, kahit minsan hindi na exciting, kahit minsan hindi ko siya maramdaman, kapag kasama ko siya, kalmado ako. PEACE.OF.MIND. (smiles.)

I am calm especially when he holds my hand. Just by that. Like everything, everything goes away. So there. I love the way he holds my hand and how my hands fit perfectly into his and how I fit perfectly into his arms. (smiles--big one!)

Are we going to break up? Probably. I'm waiting for it. I don't know. 'Cause we did a few years ago. But it happens you know. I don't expect anything but I have my HOPES up. Am I afraid? Let me tell you sister, every. FREAKING. DAY. I always am (which doesn't help with the peace of mind thing.) But I am not afraid to be single (to my mother's horror, dahil nasa lahi namin ang matatandang dalaga and she wants someone who will do a good job in taking care of me.), because sabi nga ni Dr. Bailey sa Grey's Anatomy,

At para sa'yo kaibigan, lalake ka mang nagbabasa nito o babae, at ikaw, oo ikaw na nagbabasa nito, you whom the society and even you yourself call stupid and "martir", I stand here before you and I salute all you bravehearts out there, who chose to stay kahit paulit-ulit na. Because God knows, I want to have your courage and your patience. Na gusto ko ring masabi, kahit minsan, na naging tanga ako, and proud of it. At dasal ko para sa'yo na balang araw, siya naman ang magpakatanga para sa'yo. Ay mali! Hehe. Dasal ko na balang araw, hindi mo na kailangang malungkot para maging mahalaga sa'yo ang pag-ngiti, na hindi mo na itanong sa sarili mo kung hanggang kailang ka tatagal o kung kaya mo pa ba, na malaman mo na hindi sa lahat ng oras kailangan mong maging malungkot bago maging masaya at higit sa lahat, bilang isang tanga at martir, na sa kaduluduluhan, magka-happiness ka at peace of mind pa. Oha!ÜÜ

• Naa-appreciate ko pag may mga gentleman na nagpapa-upo sa'kin sa bus. Pinapatunayan nilang hindi pa extinct ang concept ng chivalry sa mundo. Pero mas naappreciate ko ang mga nagbibigay para sa matatanda kesa sa mga dalaga. Ito ang tunay na test of being a gentleman dahil patunay ito na hindi sila nagpapa-pogi points lang.
• Naa-appreciate ko ang malakas na ulan pagkatapos ng mainit na panahon.
• Naa-appreciate ko ang mga drivers na hindi nagmamadali, at kahit gaano man ako ka-pasaway sa pagtawid, buong pasensya pa rin nilang pinaparaan ang makulit na pedestriang tulad ko.
• Naa-appreciate ko ang mga taong mas nakikinig kesa dumadaldal. Sila ang mga taong hindi self-centered. Sabi nga ni Father, lahat gustong magsalita ngunit wala namang gustong makinig. Tulad ko, marahil naniniwala rin sila sa kasabihang hindi hihinto ang mundo para sa isang tao.
• Naa-appreciate ko ang buwan at mga bituin lalo na pag nakikita ko sila dito sa Manila. Bihira lang yun dahil sa polusyon.
• Naa-appreciate ko ang efforts ng mga rallyista tuwing tinitingnan ko sila mula sa 5th floor na nagpapahinga sa Caritas Manila. Sila na mga walang sawang binibigyang boses ang daing ng karamihan ngunit walang lakas ng loob o panahon upang magsalita.
• Naa-appreciate ko ang mga institusyon o kung anu-ano pang samahan na walang sawang nagbibigay ng feeding programs sa mga mahihirap na tila wala ring sawa sa gutom. Oo naappreciate ko ang tiyaga at pasensya nila dahil malamang paulit-ulit ang mga mukhang pinapakain nila at dahil na rin nagagawa nila ang gusto kong gawin sana sa hinaharap. Ang makatulong sa iba.
• Naa-appreciate ko ang pagiging selfless ng mga doktor na nagbibigay ng libreng serbisyo sa mga mahihirap. Una, dahil mahal ang gastos sa pag-aaral ng medisina at pangalawa, nakikita ko sa kanila ang katuparan ng isang bagay na minsan kong pinangarap.
  
• Naa-appreciate ko ang pagluluto ng mama ko kahit pagod siya sa maghapong gawain sa bahay.
• Naa-appreciate ko ang saya sa boses ni papa sa tuwing makakausap ko siya sa telepono.
• Naaappreciate ko ang pangaasar ng mga kapatid ko dahil alam kong lambing lang nila yun. (cariño brutal!)
• Naa-appreciate ko ang paulit-ulit na pagkakataong binibigay nila sa'kin dahil patunay yun ng pagmamahal nila.
• Naa-appreciate ko ang mga taong nakikinig muna bago manghusga.
• Naa-appreciate ko ang pagiging personal cheering squad ng isang kaibigan dahil minsan nakakalimutan ko na kaya ko pala.
• Naa-appreciate ko ang mga ngiting patuloy na binibigay ng mga kaibigan.
• Naa-appreciate ko ang Diyos na walang sawang nakikinig at nagbabantay. At higit sa lahat,
• Naa-appreciate ko at talaga namang nakakataba ng puso ang mga taong marunong magpasalamat at mag-appreciate kahit gano kaliit na bagay.